aşk ki
barındırmadı bizi ne yerde ne de gökte
mekansız bıraktı cümle sevinçlerimizi
asıldı zamanın sarkacına gece
kaldık yılkı atlar gibi karanlığın terkisinde
ve mülteci olduk kendi ölümümüze

Bölündü ay, bakışına takılan her gözde
nasılda kusursuzdu yemini özde
elmastı sanki
pürüzsüz bilenen her yeriyle
parçaladığı yüreği
kutsadı zalim güzelliğiyle

gülen gözlerde
umut olması gerekirken
can’ı canan ile aldatıp,
camlarda can kırıklarından
bebeksi elleriyle kırılan kirpiklerimize
buğular asan neden…

neden batar hep göze göze şimdi
hani büyümezdi lokman! göz bebekleri
gözlerimizde büyütmedik mi onu bir bebek gibi

biçtiği kostümü verdiği rollere hiç uyduramayan
meczup istençli kurguların metin yazarı
alarak eline zarları
rast gele serpiştiriyor ayrılıkları

dağların en kuytusunda açan kardelenlere güneş,
gül bahçesinde ateş
ölüme eş
değil mi?

bir çarpımlık bilinç tutulması
ile bir ömrün bahşedildiği serkeş