Bir çocuk kaldırımda yarı baygın ve açtı
Sizin dünyanız farklı ve ne kadar hoştunuz
Çocuk zaten bitkindi hatta çok utangaçtı
Siz belli ki gündüzde geceden sarhoştunuz

Çocuk düşüncelerle yaralandı derinden
Siz hanımlar ve beyler ona çok ıraktınız
Koşarak uzaklaştı ağlayıp kederinden
Siz kefenin cebine bahşişler bıraktınız

Ay düşüydü çocuğun hüzzam dolu günlerde
Siz umarsız davranıp düşlerini ezdiniz
Oyun tek gerçeğiydi fakat ruh sürgünlerde
Siz orada eğlenip yıldızları gezdiniz

Semayı seyrederken dün gölge gibi uçtu
Siz aynada görüp te kendinize gülünce
Yasaklanmış gökyüzü orası bile suçtu
Siz hızla yıldızlardan yerlere dökülünce

Merak edip duruyor varoluş amacını
Siz acaba kök Ten’e zembille mi indiniz
Yürüyor aşamıyor hayatın yamacını
Siz galiba doğuştan cüzzamlı çirkindiniz

Solan şu gözlerini perdeler is ve buğu
Siz fütursuz davranıp ulu orta sevişin
Sıyrılıp da kıramaz üstündeki kabuğu
Siz cakasını satın leş kokan o gevişin

Gül yüzünü bürüyen tebessümle uyuyor
Siz yakıcı sıcakta kibirden mi üşüyor
Rüyasında belki de haykırışlar duyuyor
Siz insanlar sırattan bağırarak düşüyor

Kelebek tırtıl iken onunla titrer üşür
Siz insanlar rüzgârın sildiği o izdiniz
Kanatlanıp uçarsa hüznünü de bölüşür
Siz zaten ham kalacak tohumsuz filizdiniz

Bu minvalde doymasa aç yaşasa ve ölse
Siz yine de ekmeği düşünmeden atınız
Her gece uykusunu açlık güdüsü bölse
Siz bölmeden uykuyu karnınız tok yatınız

Kaç çocuk sokaklarda per perişan uyurmuş
Siz karnı doymayanlar aç kurt gibi ürümüş
Onlar farkında elbet Rahman böyle Buyurmuş
Siz demirden kalptiniz ruhu bile çürümüş