gün çamaşırlarını sermeden kucakla yalnızlığımı
kaldırımların çamur sinmiş taşlarına kondur isimlerimizi
kalemin en kalın yazısıyla


bilmelisin!
çocukluğumuzun karanlık sokaklarına diz gazoz kapaklarını
lastik iplerini tak demir borulara
atlasın yorulmadan duygularımız
bir oradan bir oraya


bilmelisin!
tahterevalliden düşdüğümüz yaralarımızın acılarını
oynadığımız oyunların yorulmayan adımlarını
annemizin çilek reçelli ekmeklerini
özledim burnumda tüter kokusu


bilmelisin!
okul sıralarına karaladığımız yarınlarımızı
bitmeyen tükenmeyen enerjimizi
bitişini gördüğüm yıllarda başlar üşüyen ellerimizin sıcaklığı
içimde hissediyorum


bilmelisin!
keşkelerimiz büyüme isteğimizin önüne geçemeyişini
çabuk düşünme yeteneğimizin oyun oluşuna
şehrin altını üstüne getirişimizin mutluluğuna
tutsak annemizin sesine odaklanan yorgunluğumuzu


bilmelisin!
artık büyüdü ayaklarımız
ve çocukluğumuz bir daha geri gelemeyecek
bir ertesi olmayacak yaşadıklarımızın ne yazık ki

bilmelisin!
sindirmelisin.



n.altın 28/03/2011 bitti kirlerinden ayrıldı dünlerimiz üzülme yüreğim...