Varsın kalemini kırsınlar şairin,
Nasıl olsa bir işe yaramıyor artık.

Kimse inanmıyor mesela,
Artık şaire.
Bahar geldiğini söylese bile,
O güzellikleri yazsa bile herkese,
Kimse kanmıyor pembe düşlere.
Ki eskiden de kanmazdı da kimse,
Bakmayın,
Sanattır diye yutmuş çoğu kimse!

Sevmeyi de absürt bir bilmece halinde,
Tütün sarılmış a-4 kağıtları gibi,
Top top tahta rafların içerisinde,
Tozlanmaya mahkum birer acılı anne gibi,
Mürekkep yerine kan damlatan ruhu ile,
Şair yazmışsa da birkaç dize,
Artık nafile işte!

Kimse okumazken bütün meşhurları ilkin;
Ya da incelemezken en güzelleri bile yeniden,
Kendine yazık edilmiş şair zannedip kendini,
Şarkı dahi dinlemezken ilhamlar adına,
Soytarılık yapıp,hıyar yedikten sonra,
Bir de üstüne,
Hece hece;
Şair okunmaz olmuş gerçek sesiyle.

Ne kadar çalışsa da kafası,
Hani uzayın kara delikleri değil de;
Ay’a bir seyahat gibi yeniden,
Düşünürken geceleri bir daha,
Eski hüzünleri bitirtemiyorsa,
Ağlayan gözlerin ardında,
Ne kadar yazsa da şair artık,
Nafile,
Dize dize,
Dizlerinde tüketilen bir kağıdın ömrüyle.

Şimdi yine bir şair İstanbul’da yazıyor ümidiyle,
Ben de dolduruyorum öylesine işte,
Beyaz kağıtları kendi bilmecemde.
O şair de biliyor,ki ben bile biliyorken,
Yaşamayı böylesine!

Hani şimdi o da sahilde kahvesini yudumlarken,
Karşı yakanın dönüşü olmayan sesinde,
Nasıl geçilir ümidiyle,
Beklerken vapuru pare pare olmuş,
Hazin bir ümitle;
İşte öyle artık biliyor o şair de,
Sevgiler de yakasına varılmaz salları olan,
Mecburi hüzünlerin esiri olmuştur artık.
Aynı ümit yetmeyen bir eskici hükmünde,
Şairin dilinde,
Benim gözlerimde yeşeren ümidin,
Öylesine sesinde!

Artık sonlanmasını istiyorken bir günün daha,
Şair suyunu içerken sahilde,
Deniz analarını görecek gözlerin,
Susmuş dileklerinde,
Ağlayan gözbebeklerinde,
Titreyen ellerinde,
Kesilmiş bileklerinde,
Yanmış yüreğinde,
Kırılmış dizinde,
Boğuk sesiyle,
Uzamış tırnaklarının kiri pası ile,
Yağlarını damlatan hececi hükmünde,
Şair de,
Bir ömrü tek başına geçirdiği,
Sahilde mütevazi bir evde,
Sessiz ve kederli bir halde,
Hiçbir anıya ait resim olmayan döşemelerinde,
Möblesinin ayağı kırık hayaliyle,
Balıkçıdan aldığı iki mezgidi kızartıp sofrasında,
Kederi ile tek başına yerken bugünde,
Artık şairler de işe yaramıyor bestesinde,
Gün tükeniyor bugünde.

Bahar gelmiş kime ne?
Şair gözyaşlarını silemeden uyumuş işte….


Por lo tanto;hayal kurmak iyidir,
Şair olmasak bile!