kollarım, boynundan iki yana düşünce
kaskatı, ağır bir yük iniyor üstüme
büyük bir çatırdama ve kopuş!…

nasıl anlatsam sana bendeki beni!
gittiğinde bir hiç doluyor zamanla mekânın içi

siyahla sarınıyorum
dönüp duruyorum arkandaki girdapta
sızılı gelgitlerde
sarmalandığım sanrıyla savruluyorum
kökleniyorum acıya

boynu bükük, topal bir kırlangıç
sürüden ayrı

geçit verebilecek, en zayıf halka
üç aşağı beş yukarı mahkûm voltaları
güneşsiz pencerede serpilemeyen
saksıdaki yer çiçeği

bildiğim tek şey
hangisine uzanacağımı bilmediğim
iki kapalı kapı
açılımında, zerrece tereddütsüz çığ/ı
ya ölüm ya ölüm…

ölüm, kuytusundaki pusuda
ıssız, karlı dağ yollarında
tüketiyor nefesini bir bebe
geride, bir annenin kucağı cemresiz
küsüyor doğaya kardelenler

bir yontu gibi şekilleniyorum ellerinde
kuru bir dere yatağı
dualarla yağmur suyu bekliyor
işte, zamanlardan öyle bir zaman yine
solan neşe(m)ne ağla gün
gece düştü üstüne…



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir