değneğini yeden biri olmayınca körün ahvalli ne olur
benimde gözlerim görmüyor, göresi gelmiyor belki
sensiz gönül yetim, kimsesiz, biçare.
yürek yangınından soğuk soğuk ahlar dökerken dilim..
bir haykırış nidasıyla sesleniyorum sana!
Suyunu aç ırmağım, bendini yık!
Varsın o bendin altında kalayım,
varsın son nefesim ismin olsun,
seninle yeşerdiyse yetim yüreğim.
buna son verme hakkıda senin sevdiğim...

dilden çıkan zahiri vaizleri aramaz, yada hiç olmayana bağlanmaz,
bilemedin bir başkasına el etmez, gel demez gönlüm.
hayvana takati derecesine yük yüklemek erdemlikse,
yükümü hafiflet, yada beni azat et sensizlikten
ne zaman süzülür hüzün ?
ne zaman diner başlattığın fırtına ?
Bu yola giripte ölmek var ama,
Yolda yürüdüğüm sensin sevdiğim...

ey ay...
Yalan yere görür gibiyim seni sevdiğimin yüzünde.
Ben ney gibiyim neydeki nağme ondan
nakış nakkaşa nasıl müdahale eder?
iğne önünde gergef gibi acizim huzurunda.
Gergefin eli yok ki onu def için kımıldatsın;
dili yok ki fayda, zarar hususunda ses çıkarsın.
varsın sitem sansın bu söylediklerimi.
Söylesene mubarek Seven ne yapsın?

Bir gün gerçek ölüm huzuruna gelince ruhumun,
İnşallah pişmanlıklar yoldaşım olmaz..
Hey sevdiğimin sevdiği...
Kimsenin ahı kimsede kalmaz...