Ellerin karanlıklardan uzanmışken bana.
Sensiz bir sızı var yüreğimde.
Fırtınanın kırdığı ince daldan damlayan,
Öz su gibi.
Susuşun sensizliği getirir semavi bir dünyadan.
Yeni doğacak bu baharda soğuğun hüznü vardır,
Rengârenk bir kelebek yaşamak için kanat çırparken,
Dallardaki tomurcuklar soğuk yemiş bir bir ölürken,
Karanlıktan uzanan ellerin boğazımı sıkar sus diye..
Sesin vardır artık gözümden akan damlaların içinde,
Durgun bir göle attığın çakıl taşından çıkan halkalar gibi,
Halkalar gibi sesin yüreğime dokunur dursun diye.
Doğan güneşin hükmü kalmamıştır,
Hükümsüzdür artık sensiz bir hayat..
Yalnız bir hayat bin darağacına değerde,
Urganlar çürümüştür sensiz geçen yıllarda.
Ölüm hep bir avuntu olmuştur saklı baharlarda.
Sesine tutunmak istemişken,
Nefesinde can bulmak yeniden doğmaksa,
Ölüm avuntudur kısır gecelerin ortasında.
Hala kulaklarımdaysa haykırışın,
Keskin bir hançer dokunmuş gibi ruhum bin parça,
Seninde nefes aldığın semavi bulutların altında…
Orhan Yılmaz..