Batıya hayran kullardı esansı fransadan kaçkınlar,
Banisini takan kalmamıştı,sahipsizdi tüm insanlar,
Ve jakoben hayalinde kimsesiz mezarlar…

Toprak kalplerden bir avuç topluluktu elde kalan,
Aşk yalancı olurken,sevgisi olmuştu hep satılan,
Yudum yudum katılan içkisinde bir hezeyan…

Dumura uğramış dimağında cilt cilt düşkünlük,
Miskin suratlarda kalmış üç dal kirli küllük,
Simalarında hep aynı iz,biziz tek ölümlük…

Sonra aynı masal,aynı düş helezonlarında kan,
Akan durmaz misali,her şey başlardı en baştan,
Bembeyaz kirlerdi oluklardan semaya boşalan…

Dua eden mecmuaları kanatmıştı soysuzun eli,
Biter miydi bu sızı acaba,acılar diner miydi temelli,
Farkında olmadan çeker miydi nesepsiz o teli…

Gönüller ak,simalar pak olması dilde miydi acaba,
Bu muydu anlaşılması gereken,yaşarken kabaca,
Susar mıydı gönül,hilkate varır mıydı zıttıyla…

Oysa hicrana çekilen bir gemi misali düşlerde,
Tüm imgelerini geri almak için şair dönünce,
Kıskandı yine vicdanını nefis,döndü yine deliye…

Şimdi proletarya sergüzeştliğinde son visal,
Sorulmaz artık şairin mazisinden kalan ahval,
Toprak kalplerde çöle döndü,bitti tüm hayal…


*

--AdemOrhan--