yaşananı yazmak ve kurgulamak kolay olmuştur genelede, bir de yaşanabilecek olanı yazmak vardır ki bu ileriyi görmeyi ve güçlü bir tahayyülü gerektirir.en zoru da yaşanmamşı yaşamışçasına anlatmak... Sizin hayırlınız gençken ihtiyarlığa özenenlerdir ............ düsturunun gereği yaşı genç olmasına rağmen ileriki hayatı böylesine anlatabilen ve böylesine hissedebilen bir yüreğe sahip olabilmek olgun bir ruhu gerektirir ki bu da ancak alınan her nefeste bile muhasebeyle, dünyalıklardan vazgeçerek ruhun çile ile yoğrulmasıyla mümkündür.
Bu nasıl bir ifadedir ki her beyaza borçlu kalmak. Gereğini yerine getiremek mi yoksa vakti dolmadan geldiğine mi yanmak.Hazan insanın ahir ömrüdür ........... Düşen her akın hesabını verebilmek endişesi............. ucuz pazarların kör alıcısı bir gençlikten sonra bu hesabı yapabilmek ve borcu ödeyebilmek........... yok yok bu hesabı şimdiden kurabilecek kadar cesareti bulamam kendimde........ korkum borçlu kalmak değil, kötü örnek olmaktandandır.... hani bir ben olsam borcum borçtur der hesaba çekilmekten de korkmam; ama bu akların bedelini ben ödeyecek olmama rağmen sebebini de sorsalar ya......hiçbirinde nefsim olayacaktır sanırım......
( Şİirin bu kadarına gücüm yetti diğer kısmını kaldıracak takatim kalmadı .....................)

ölmek için doğduğmuz dünyadan ölmemek için ölmek...... işte bu final nefisti. Ölmeden ölenlerden olmak ümidiyle..... kaelmine ve sesine sağlık
methiyem şiire selam ve duam şairedir

Ses olsun dediğimde hakikaten olması gerektiği miydi hani eksiği aksağı örtsün diye yoksa gerçekten hüzün damlarken, içe adını bıraksın diye miydi… Elbette ki ikinci seçenekti sebep. Öyle yorgunuz ki şair, sesler olsun istiyoruz; istiyoruz istemesine de mümkünse ses kendine ait olsundur istenen. Çalışmalarınızda kullandığınız fonlar, dinlendiren, okuru - dinleyiciyi kendine götüren bir renk oluyor hep. Hani acı ve hüzün diyoruz ya, kabûllenen hüzün var işte; hatta mutlu eden belki de. Çözememiş olmakla birlikte hep dinlenilesi, defa kere dinlenilesi ve göz ritmi ile okunası çalışmalar oldukları da gerçektir elbette.






“Gençliğim
Ucuz pazarların, kör alıcısı
Bu sessiz vedalar gibi çaresiz
Güle düşen gözyaşı kadar
Mâsum…
Eskiyorum galiba”





Gençlik… Yaş ilerlerken sevdâsı her şeyden – hepsinden daha deli daha kor. Gençlik kadar mâsum bir sesleniş.



“eskiyorum gâliba”



Hep o-bu derken “m” yani sadece ben yanı hayatın, ölüm ve ihtiyarlığı işte. Eskiyoruz desek pek bir ihtişamı olmuyor harflerin,ama geçip aynanın karşısına ya da susup söylerken sadece kendi karanlığında bir başkalaşıyor insan ve yaş bir başka geliyor insana.





“Ya sonra… “



He ya…



“ya sonra”




“Her beyazın bir alacağı var bende
Şakaklarım alacakaranlık
Gün başına hazan düşer payıma
Ölümün kardeşi ihtiyarlık”





Üçüncü cemre düşsün de güneş gülsün yüzümüze diyen bir ruh hâli ile bakan birine böyle hangi yanı buzsa dünyanın, bir rüzgâr estiriyor şiirin:



“Gün başına hazan düşer payıma”


Bu yanı…




Yukarıdaki çarpı işareti var ya hani, bassam da çıksam gitsem ne gerek var şimdi hüznü çekip çekip âh etmeye diyorum. Sonu gelir mi sözlerin bilmem ama diyeyim:




Hep hazan olmaz mevsim!



Olmaz değil mi… Şems’ten gölgeler düşmüş gönle, oturur onun hesabı yapılır vakit gidene kadar kabre… Dinlemeli, yine de dinlemeli…





“Yaşamak
Alın teri kadar temiz ve saf
Isınmış sularda oynaşırken hayâlim
Ayaklarımın dibine düşer gölgem
Ve ecel çırılçıplak koynuma girer”




Bir “yaşamak” aldı götürdü bir de “alın teri kadar temiz ve saf” böyle takılıp kalasım geldi bu ikilide. Öyle güzel ki:


“yaşamak – âh yaşamak-“




Ecel demesek… Düşünmek, düşünmek gerek ama önce heybeyi düşünmeyi hak edecek kadar doldurmak da gerek değil mi şair…





Yine de!


“yaşamak”




Diyorum, yaşamak yine de her hâlde ve her nefeste tadını bile bile… Hele bir yaşamaktan sıkılsın ki insan sonra kolay gel demek ecele.





“Haydi kalk
Bu sefer vedâsız gideceğim
Cebimde bilyeler sırtımda kürek
Âbı-hayat olacak ölüm

Bir daha
Ölmemek için öleceğim”





Âb-ı hayat ...


(Serzenişi görmezden gelerek "bir daha ölmemek için ölmek" bunu görmezden gelerek.....)



:




Ölüm’e âb-ı hayat yükünü yüklemek ve belki de yük değil selâmeti söylemekti asıl söylenen… İşte o hüzün dediğim aldı gitti burada kendini. Gerek kalmadı ki…





“ Âh insan! âb-ı hayatsa ölüm ne korkusudur yokluk dediğin…”




Çok güzeldi, gerçekten çok güzeldi. Ayrı bir lezzet dinlemek ve okumak bu sayfayı. Daha daha iyilerini dileyerek şimdi gitmek gerek…




Selâm ile…




**Havin_** tarafından 3/1/2011 9:58:33 PM zamanında düzenlenmiştir.