Sana gel diyordu üç bin mektup,
Üç bin yalvarış dolu gözlerle bakış,
Gel !Canımız,malımız senden kıymetli değil.
Yetim koyma bizi!
Seni korur ve gözetiriz,
Gözden öte göz candan öte can oluruz.
Kırılsın saltanatın putları,
Ayakkabılarını diken,
Peygamber soyunun ayak izleri,
Gel!...

Hicretini gözleyip,
Haccını yarım bıraktıranlara de ki:
Daralınca ellerinizi açtığınız,
Yürüdüğünüz yolun sahibi,
Her nefesinizin hesabını tutan,
Sorunca sizden,
Cevabınız yüzünüzü kızartmasın...

Ölüm Hasan’ın dudaklarında zehir,
Babamın sırtında hançer,
Muhammed’in gülistan yolu,
Benim de boynumun borcudur...

Sana güvenmek
Ateşe güvenmektir Kûfe...

Yola düşen yetmiş Fatıma gülü, yetmiş Aliyul Murtaza,
Sözünde durmayanlar,
Ahde vefası olmayanlar,
Biat bozanlar çağırıyor seni.
Hüseyin gitme!...

Yalan tüm mektuplar, vaadler,itaatler..
Şehirde sana bakan tek ışık yok,
Yolun sonu cendere...

Anlatırken bitecek söz susacak onca kelam,
Senden önce yaşadım diyen her bela,
Burası suyun ağladığı yer!
Burası Kerbela!...

Etrafını saranlara söyle:
’Rab’bimiz bir, peygamberimiz bir, kıblemiz bir’ de..
Deki: bir yudum suya boynundan vurulmasın çocuklar,
Çadır çadır yanmasın Ehl-i beyt,
Benim yanaklarımı öpen kim?
Sizin’anam babam feda olsun ‘dediğiniz kim?

Kuşatılmış dört bir yan,
Bire yüz, bire bin,bire kan,
Bire düşen kaç damla can?
Seni kim tuttu, kurudun mu Fırat ?!...
Mektupların sahibi nerede? Üç bin gel diyen?
Bu kadar yalnız mıydık bu kadar az !!
Nasipsizler kılıçların şavkını sever...

Gözlerini kapat Hüseyin!
Göğün döşü açıldı, saltanat hırsa dönüştü.
Gövde baştan ayrıldı, başa ihtilaf düştü.
Varsın şimdi Kerbela gördüklerine yansın.
Ahiret bizim oldu, dünya varsın olmasın…