İkiye böldüm ruhumu
Araf ve hira
Atıldım işte arena
Kargı gürz ve kan kara
Y a r a l a n d ı m



Kağıttan mı düşler kurardın
Islanıp dağıldın ilk yağmurda
Çağırdın geldim iki dize yedi ülke
Zordu gerçek sığmadım hiç bir gölgeye
Çıplaktım Öyle soğuktu karanlık ve ıssız
K a p ı n d a _ k a l d ı m



Kapı dedimde aklıma vedasız gidişim
Yenilmiş kirpiklerinde bu rüya
Ve adam iç organlarımdan
P a r ç l a n d ı m



Unut beni
Kan taşımaz artık hiç bir hücre Atomlarımdan
Öldüm Ahh Hera
Nedir külün özgün ağırlığı
Bir kibrit bir orman
Bütün suları yak
Sonra iki ağaç dik düşlerime
Dar’a sını al
Kendini böl
B e n i _ ç ı k a r



Beni çıkar koynunda
Gözlerinden öperim ah tenha
Tura dedim kaybettim
Silinmişti yazısında aşkın tarihi
Zaten yalandı ve ihtimal
Hep kolay olanı seçerdi
Sonra ruhunda döngüsüz labirent
Düşüp kendi gölgesine
Ö l ü r d ü _ h e p



En çok ellerini sevdim beni sen öldür diye
Yazgısı avuçlarında ateş ülkesi
En çok ben sevdim beni sen öldür diye
Öyle bir akşam an sızın
Aysız olsun gece
Ve Allahsız bütün şarkılar
Bir şiirin namlusuna tek kurşun...

Uyandım ezan okunuyordu
Şafak izbe bir oda da tutsak
Sildim beynimin alfabesini


Zamanıdır
Gitmeli
Dar zamanlarda bir gün
Kesip diz(e)lerimde sürgün
Ve son masalı bir ömrün...





Cumali Çorbacı