Bir çocuk düşünsene, dört beş yaşlarında...
Kaybetmiş annesini, en sevdiğini belkide.
Hatta şimdi daha çok sevdiğini anlamış ama kaybetmiş işte.
Yedi kat yabancı gelse dokunsa yüreciğine,
Kalp atışları korkutur, dokunan ellerin sahibini.

Vah dediklerinde hıçkırıklara boğuldunmu hiç ?
Gözlerinde iznini bekleyen, her dem nöbetçi iki damla yaş oldumu ?
Güneş telli duvağını çekip üstüne, geceyi misafir ederken,
Sana misafir olarak, hep hüzün eşlik ettimi?
saatler sana küstümü geceleri,
zaman akmamakla direndimi ?

Ya sen...
Seni gelmesin diye aklıma binbir türlü şeyler getirirken;
Aklıma gelenlerin hep seni getirdiğini biliyormusun ?

Sen bende nekadarda çoksun...
Azımsanacak durumlarım var benim.
Sözüm kaleye alınmayacak kadar boş anlamlar taşıyor seni kınarken.
Sen; Beş para etmez bana, altından tahtlar sunansın.
Sen; Beni adamdan sayansın.
Sen; kış ortasında açan çiçek, çölde çağlayan bir pınarsın.
Gülün dikene ihtiyacımı olur,
Sen, ben olmadanda gül kokarsın.

Dört yada beş yaşlarında bir çocuğum,
Asaletini tasdik etmiş sensizlik, ve içine sürüklemiş beni.
Vah deseler; siperlerinden fırlayacak, tam techizatlı yaşlarım.
Ve hazırım gömülmeye.
Gerçi yaşarken ölmeyi başarabildiysem,
Gömülmeden de karışırabilirim sensizliğe.
Vakti geldi kavuşmanın sevgiliye.
Vakti geldi...
Vakti geldi...