Karşı konulamaz bir sıkıntı sarıyor gövdemi
Menfaati soyunuyor dostluktan bihaber insanlar
Düşünüşlerinin ayazında sığınacak duvar arıyor
Dargın bir yol ayrımındalar, üşüyor yürekleri

Yoksul sızıların sermayesiz tuşlarında yol bitti
Sevinçler ektik evrene, karabasanlar çöreklendi
Yalnızlık çektik kuyulardan, sularımız da kirlendi
Çevresiz sınırların karanlığında mürekkep tükendi.

Alevle sevişir her gece rüzgâr, tükenir lambada ar
Aşkın evliya kanatlarında söner ışıklar, yırtılır zar
Her çocuk karanlıktan korkar, düşleri de vururlar
Hicranlı elim sende oyunudur hayat, bitince coşkular.

Çok şey tükenir kalpte, yalnızlık önce kendini sarar
Sahranın ücra hapishanelerine güneş erken doğar
Yıpranmış gönüllerin derinliğinde hava suyu boğar
Üşür dudağımızda gülüşler, her çığlık aynasını arar.

Işığa muhtaç tırtıl yırtar zarı, tanır hayatın kimyasını
Her rest kendini bıçaklar, meçhulde ararken belasını
Gecenin damarına sokulur vefa, ihanetle sıvar yapısını
Toz rüzgâra direnir, yaşamla çivileriz aşkın çatısını.

selahattin YETGİN