/yollar mı uzun yoksa hasretler mi?
bu uzaklığı söyleyin kim icat etti?/





özledim!
güneş görmüş kardan adamlar gibi eridim

söyle!
yanmadan ölünür mü hiç, saçma
ateş önce kendini yakar unutma
ve yanarken ne yücedir bendeki kavim
ki ben hiç yanmadan özlemedim hasreti
şimdi infilaklar doğurup bir kendime yenilirim

geldin!
ömrüme devrile devrile
ne çok geldin, çakıldın beynime
geceden payıma düşen karanlığı alıp
heybemdeki ay ile güneş’e yürürken, ne güzeldin…

affet!
heba edemediklerim için yargılama düşlerimi

gel!
önce yorgunluğumuzu dinlendirelim
aklımı koru bu dünya işlerinden
bir duaya sığdır ömrümü
eksikliğimi tam-anla

bir kazaydı geçti hedefine kurşun olduğun sözler
bir hataydı siper oluşların öfke nöbetlerine
sevince ge(n)çtik çıkmaz sokaklarda, boş ver
cebimdeki saklı hüzünler ikimize de yeter
afişe edemem feda ettiğim yaralarımızı kimselere
sen bil yeter

üzülme!
reva görürsen sitemleri anlarım
susarsan çığlıklara, yalnızlığa dayanırım
kimsesiz gülüşlere saklarım bakışını, alışırım
iyiliğin umudum olur yarınlara, katlanırım

sonunda!
yenilgiler kuşattı zaferlerin sevincini bak
özlem şimdi bir çeşmenin ağzında damlıyor
özlem geldi özlem, yıkılası bir köprü gibi
özlem, bedeni titreme nöbeti gibi dağlıyor
ve şehre bir sır kadar yayılıyor sinsice


hasret soğuk / gözler ayaz / mevsim kara-kış

dilersen benden bir buselik yakarış

-‘özlemim sana armağanım olsun’-

s

e

v

g

i

l

i