Nasım,
Yağmur yüreklim.
Tüm iyelik eklerini takıyorum sana,
Sen yalnız benim kal diyeç
Bir gün gelirde aşk bulutu giderse ötelere,
Benimmişsin diyebilirim diye tutun hecelerime,
Buysa yazgımda sonlanacak o an,
Can bedene küsecekse,
Hiç bilinmeyecekse başkası kendinden başka,
Bu kadar bağlanmam yanlış sana,
Anlıyorum.

Nasım,
Bildiklerimi unutmak neden yanında?
Anlayamıyorum.
Sahibi olduğum canım yokken dahi,
Sana bu kadar bağlanmak neden?
Çözemiyorum.
Terk olunmaya layık bir varlık varsa sahici,
Sensiz yaşayamam demek neden?
Bilemiyorum.
Ellerini umarken pamuk gibi yumuşak,
Beyazında akmak varken geceleri,
Kokusunda baygın kaldım teninin,
Hangi topraktan çıkmışsa teninin rengi?
Aşığım o renkte kokan tüm çiçeklere,
Ve de saçların gibi özgür olmak varken,
Tutsağım ürperişine hayran kaldığım kollarına.
Her telinde bir savaş olduğunu,
Savaşın ölüme kadar süreceğini,
Boynundan geçen damardan anladım.
Belki hiç kıyaslamazdım ama;
Yeşil gözlerinde sindim göğsüne,
Anladım başka yeşil yok cihanda.
Hep aynı kalanlara inat,
Seni çok severken,
Bir hata olmadan yaşamda,
Şimdi haykırarak söyleyeceğim:
SENSİZ HEP YARIMDIM SEVGİLİM
SENSİZ OLMAZ BE AYYÜZLÜM!
SEVİYORUM SENİ,HEM DE ÇOK!