Nedense ben hep mutluluğun resmini çizdim
Fakat hiç mutlu bir resmin içinde yer almadım
Şehir çocukları, köy çocuklarını özlerken
Ben çocukluğumda şehir çocuklarına hasret kaldım.

Mutluluk farklıydı benim çocuksu düşlerimde
Bazen sıcak çarşı ekmeği arasına konmuş bir yudum helva
Bazen de file içinde eve gelen birkaç kilo öteberi
Benim mutluluğum farklıydı, farklıydı öteden beri.

Çocuk da olsam kendim için mutluluğun önemi yoktu
Mutlu insanları görmenin mutluluğu yetiyordu bana
Hasretle beklediği asker oğlundan gelen mektubu
Açıp okuduğumda nasıl olsa dua ediyordu analar bana

Başım okşandığında, sırtım sıvazlandığında mutluydum
Gözyaşım acıdan değil, sevincimin dışa vurmasıydı
Sevabını bilmeden tuttuğum orucun beni sevindiren yanı
Belki de ezanla yediğim bir Medine hurmasıydı.

İlk kar düştüğünde dağlara, beklerdim sığırcık kuşlarını
Üşümeden gelip konsun penceremizin pervazından içeri
Duvar saatinin sarkacından çıkan tik-taklar ürkütürdü
Gidip gelirdi mutluluk çocukluğumda bir ileri, bir geri.

Bir Nisan yağmuru alıp götürdü çocuksu düşlerimi
Bitmeyecek sandığım oyunun daha ilk sahnesinde
Yıllar var ki mutluğu arıyorum köşe bucak usanmadan
Mutluluğu arıyorum çocuksu düşlerimden arda kalan
Tarumar olmuş yüreğimin arka bahçesinde…

Konya-Ereğli, 27 Ekim 2006

Yüksel Erentürk YILMAZ