17
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
3063
Okunma
Ağır ağır içtim ben bu şehri dudaklarından.
Dibine varma arzusunda, şehvetle.
Ama yudum yudum yine de.
Beni zil zurna sarhoş etse ne çıkar be adam!
Her Allah evine can hıraş dalıp,
Günahımı boynumdan dökemediysem,
Alnımı kızgın secdelerde yangına salıp,
Yine de bu yazgıyı silemediysem!
Gündüz gözüyle kendimi hisardan ittiysem?!
Ne çıkar be adam!
Ne çıkar İstanbul ‘u yüzün bildiysem?!
Ah!
Ellerini yıkadığında ne kolay attın o kan kokusunu.
Ben,
Kendimi kutsanmış bildim.
O sigara dumanını tuttum nefesimde.
Nikotinim giyotinim olsa,
Bırak öleyim zehrinden ne çıkar,
Sanki üzülecekmişsin gibi!(!)
Her adımda biraz daha eksiliyorum ömrümden.
Kadınındım belki yine de,
Kendimce şizofreni bir sebepten..
İstiklali yüzün bildiğim ilk cumartesi.
O gece
Ben caddeden değil,
Sanki cadde üzerimden akıp gitti.
İstanbul!
Miracına çıktığım sevdamın.
Her yanımdan kan boşalmasının farkına varamadığım.
Oluklardan gözlerine dolsun ne çıkar?
Yine de,
Sakın bana “unut bu düşü!” deme.
İnanç yaranı ne olur benimle eğeleme!
yirmialtıaralıkikibinon
İstanbul
Şiirin sahibi
Cevap Yaz