Bine bölündü yüzsüzlüğüm kırık parçalarında;

Ayna..

Gözlerim kesilirdi;

Kaç yalnızlık dolanırdı kıvrımlarında..

..


Bir gözyaşıyla aklanabilseydi bakirliğini kaybeden cümleler,

Şimdi böylesine ırak gelmezdi sesinden düşen heceler.


Artık bir gece düşlerinden sızdırdığın o kadın değilim,

Aynalarda kendine bir suret arayan deliyim..


Gam-ı firkatinden değildir bunca elem ve keder..

Açtığın bir yara bilmezsin ki kaç sen/e eder.


Ne düşerse dilimden; yândır,

Zira bu şehirde yalnızlık çok ağrılıdır..

Ne düşerse dilinden yalandır,

Üstüne yemin koyduğun hislerin bile yalnız zanndır.


İnayetimin sesi kaç kulak zarını yırttı da sükûtun durulmadı,

Dilimden adın düşerken bile dudağından bir “ah” duyulmadı..


Kırık ayna kenarlarından damladı kaç gece kanamalı rüyalar,

Gözlerimi kapattığım anda yüzün gelir uykumu yaralar..


Bu perdeyi gün gelir belki de yırtarım..

Mecnun’dan Meczup’a bir yolu aşarım..

Lakin şimdi ışık ve umut sızdığım,


Yalnızca,

Adın..