Sen yoktun, sen, Asya,
Ne düşlerimin yittiği zifiri karanlıkta
Ne gözbebeklerimin eridiği aydınlıkta.
Yoktun, sen, Asya.


Say ki,
İnkar etmişim maverayı
Zindanlar paklamaz beni, tamam.
Kırbaçlar ıslah eylemez say
Ya sen Asya, sen!
Hangi yalanın koynunda sabahladın
Hangi yıldıza ihanetin adını taktın.
Yüzünü gizlendiğin karanlık benim,
Say ki incitilmemiş yüreğim ve ağlamamışım...


Sahi, ben kimim ?
hep böyle çocuksu mu bakar benim gözlerim
bu sahipsiz sancıda ne göğsümde
Ya bu tutarsız titreyiş,
Bu korku, gözbebeklerimde.
Hangi bahar ekilmiş arzularım,
Kim kaldırmış hasadını umutlarımın..


Ya sen kimsin Asya?
Bu soğuk eller de kimin
Gönlünün alacası güzden kalma bu kadın kim
Bu huzursuz dudaklar
Ölüm kadar yakın bu nefes kimin?


Kurduğun darağacında düşlerim,
Ağıtlar boşalır avurtlarımdan.
Dilerim, gözlerim düşsün gecelerine,
Ölümüne sebep olsun şiirlerim,
Sende benim gibi yitir kendini..


Ve sen Asya
Henüz yorulmamış düşlerimdin
En hoyrat uykularda
Vakit geldi nihayet
Uyanıyorum...





gülbeyaz sarıoğlu
ikibinonun/omikinciayının/yirmibeşincigünü


sevgili Faruk Atlı’nın yardımları ve yine sevgili Nebiha Muradi’nin nefesi ile...