Ben Mahallenizin üvey evladıyım
Züleyhanın gönlünde ki zakkum ağacı
Ferhatin Tanrıça çekicinde ben varım
Varlığın tümüyle yokluğu benim namım
Yokluğunun tümüne de bürhanım

Pavlov’un koşullu öğretisini aşka verdim
Yine Keynes’in gayri ihtiyari işsizlik sebebindeyim
Esamem okunmaz şehrin şen sokaklarında
Özlemini duyduğum şehrin hayalindeyim

Sonra aldanmışlığıma devadır diye
Yine aynı sahnede
Aynı aldanmışlık parodimi
Sunduktan sonra tüm hayat taşıyan canlara
Ömrün kış ayları gibi
Zamanı gelince kalkarım diye toprağımda
Marx’ın yalnızlığını gömüyorum zihnimin kapitaline

Tek tek yazıyorum,dimdik ayağı kalkması için hecelerimi
Dakka başı eksilen sevgimin manipülasyonu ağır vakıa!
Alt alta birbine girmiş zavallı kağıtlar..
Ve de düşünceler...

Hazandan kalma bakışları kahve rengi gözlerle göğe fırlatıp
Anlaşılamama ızdırabını mahmur bir bestede çekiyorum
Rüzgarla gelen ilkbaharlar boşalıyor yürek bamtellerimden
Hakikata boşalıyor tüm bu gelip gidişlerim

Sonlar hep güzel olur ya
Son mısralarda o kadar güzel parmağımda

Gül kokan rüzgarlar düşlediğim anları
Kendini kabul ettirememe tekrarlarında
Bana en çok güveneni arıyorum

Maalesef
O da çoktan gitmiş buralardan

Halbuki yüreğimin içimde yaşadığını zannederdim
Yanılmışım

Yürek sevenle kalıyormuş
Buymuş paradokslarımın tek çözüm kümesi