Hayatımız bir Konak.
Gitmeye yüzünü dönmüş,
Ayakları kalmaya gelen misafirlerden ibaret.
Birileri geliyor, birileri gidiyor yine de denge sağlanamıyor.
Ne gelen gidenin yerini doldurmuş
Ne de giden gelene yer açmış.
Gidenin anısının, adının üstüne gelen oturuvermiş
İkisi bir iç savaştır içimizi duman altı bırakıvermiş
Giden gelene benzetilmiş ya da gelen gidene…
Bazen trafik bir karışmış ki
Gelen giden belli değil.
Bir nevi belediye otobüsü yüreğimiz.
Ne her gelen iyi ne her gelen kötü.
Ne her giden iyi ne her giden kötü.
Kimi gelen keyifsiz mecburi gelivermiş
Sevdiğini bırakıp sevenine
Yahut yerini yurdunu bırakıp gurbetine
Kimi gelen koşa koşa,sevinçle
Sevenini, sevmeyenını bırakıp
Bin hevesle Sevdiğine
Kimi giden mecburi gidivermiş
Ağır ağır,çağıran önemli
Durduğu yer pek keyifli
Fakat dendi ya çağıran önemli.
Kimi giden koşa koşa gidivermiş
Sevenini bırakıp sevdiğine.
Sorduruyor ya şimdi Konak ın sahibi:
Gelen de sevenini bırakıyor sevdiğine geliyor
Giden de sevenini bırakıyor sevdiğine geliyor
O Halde gidenle gelen ne zaman eşitleniyor ?
Hayat cevaplıyor:
İkisi de kavuşamıyor…
BAŞAK KURU
BK..@