Bir yerden bir yerlere yürüdüm

Günü geride bırakıp akşamı aldım kucağıma

Yürüdüm… Yürüdüm...

Binaları izledim

Camlarda yüzler aradım

İçimde sesler

Dışarıda sesler

Yolları, geride bıraktığı izleri düşünmediler

Geçti arabalar birer birer

Bildim, ne ömürler akmış sokaklarda

Bir çocuğu geçtim ayak izimden

Bir çocuk, ağlıyordu haline

Çukurdaydı bir ayağı ninenin

Hayata bir sopayla tutunuyordu bir dede

Martılar en çok onların önünden geçiyordu

Bense, sadece aralarından…

Yürüdüm… Yürüdüm…

Bir başka yerde topla gülle sesleri duyuluyordu

Ağlıyordu bir ana

Bir baba, bir çınar ağacı devriliyordu

Buzullar eriyordu sanki bunca gözyaşına

Öyle yağıyordu ki herkes,

Susuz kalacaktı şehirler, bildim, bilmediler.

Gökyüzü ağlayan tüm insanları yanına alacaktı

Bunca damlayı taşıyamazdı yeryüzü

Tanrı’dan başka kim yarattıysa damlaları

Kim onun işine karıştıysa

Önce onu alacaktı Tanrı, öyle bildim

İnandım ki, kim düşürdüyse onları o hale

Kim aldıysa ellerinden sıcaklığı, ocaktaki aşını

Her kim birine el uzattı diye elini büktüyse

Hangi insanoğlu düşene bir tekme daha attıysa

Hangi Tanrı’nın kulu bir cana kıydıysa

İnandım ki, sonsuzluğa ermeden alır cezasını

Ben bildim sandım, insanlar bildiklerini

Ben inandım sandım, insanlar inandıklarını

Hiç kimse bir çiçek soldu diye böceği öldürmedi

Üzülmedi kimseler bir nesil tükendi diye

Geriye bakmadı, neleri ezdiğini istemedi görmek

Onlar yürüdü, ben yürüdüm, insanlar yürüdü…

Ne şimdi ne sonra, Dünya’da ya da başka bir rüyada

Kimseler, hiç kimseler, hiçbir şey için ceza görmediler.

Başak Kuru