-İsmail Bekir AĞLAGÜL’e-

yakında gömmüşse de biricik evladını
içindeki acıyı
asla ele vermeden,
neşeli çığlıklarla çağırtarak adını
seansına başladı
en ünlü komediyen.

acemi bir çocukça, yürümeye çalışan,
yüzükoyun düşerek
kendisine şaşıyor.
dizginlerle uğraşıp, birbirine karışan,
arabaya at değil,
topal bir kaz koşuyor.

seyirciler âdeta kırılıyor gülmekten,
komediyen onlara
bakıyor ahmak ahmak;
pırasa çıkararak tek kollu bir gömlekten,
kaval yapıp çalıyor
kahkahalar atarak.

seans sonu bir çocuk kalabalık içinden
bir deste beyaz gülle
arenaya yürüyor.
komediyen irkilip sesle ağlıyor birden,
yüzündeki makyajı
yaşlarla süzülüyor.

sarsıyor sirki tekrar kahkaha fırtınası.
benim içimde bir şey
kanayarak yanıyor,
çünkü şaka sanılıyor komiğin ağlaması,
çünkü onun feryadı
gülüşle karşılanıyor.