Alın Yazım Yürüyorum Seni
çok yazdım alnımın akına akışını
arabesk sokaklarımızın
şehirlerimizin içimden geçişini
dertli dumanıyla sokakların
ilk serin karanlıkların
alın yazım
yürüyorum seni...

üstümüze musallat olunca
azgın konuşmaların
tumturaklı yalın yabancılığı
kesik atar damarlar gibi
küstahlaşır
yalnızlığın sararmış fotoğrafları
alnı açık bir geçmişin
floransanlı mutlu gecesinde
alın yazım
anıyorum seni...

ve ben şimdi ne desem
uykuya düşkün bir sonla yitip
gidecektir hayat
gırtlakları yırtıktır
çınar ağaçlarının
dürüst ölümlerin düşüşünde
müsveddesi bile direnir
gökkuşağının
hevesi kursağında kalanadek...

kaç gün baktın özlemlerimize
bilmiyorum
ve nasıl gittin
incir ağacının köklerine
şimdi ne zaman
bir sabah bahçesine baksam
ağlar gülüşün alnımın çizgilerinde
alın yazım
özlüyorum seni...

düşünsen ah bir incir sütü nakışlım
faşizm gördü insanlık
zulumler oğlu zulümler
ve majestelerinin muhalefetinde
iki gevrek dize
harfleri rötuşlu bir gazete sansürü
ağırlığınca korkak
yaban saçlarındaki doğaya yasakçı
yasak

kahkahası sersem bir kendini bilmezlik bu
sereserpe soyundukça ruhlarımız
kısa ve kurgulu yalanlarımızda...
ah ne sevme biçimleri
ah ne repertuarı bol iç çekmeler
yazıyorum bilsen
alnımın akına akışını düşlerimizin
ve düşüncelerimizin
alın yazım
söylüyorum seni...

geçtiğin yollar alın çizgilerim
yaşlanıyorum uzağıma düştükçe adımlayışın
sensizliğimden arta kalanımı
incir ağacının tozlu yapraklarını
zamanı yok sayan yokluğunu...


Kağan İşçen