''...ölmeden ölmek ya da ölümsüzleşip ölme(me)k
‘işte bütün mesele bu!’ ''

Portatif yaşayan bir insan kişisel çıkarlarından başka hiçbirşeyle ilgilenmiyorsa,
toplumsal bir güzellik için hayatında hiçbir özveride bulunmamışsa,
cebinde katlı duran bir şiiri iki insana okumamışsa , üşüyen birinin üzerini örtmemiş ve bir yetimin saçlarını okşamamışsa/yaşasa ne olur?..ölse ve-ya ölümsüz olsa ne olur?..

“Olağan” ve “Olağanüstü” olmak üzere iki tür insana inanıyorum.Olağan insanlar, yaşamlarında hiçbir riske yer açmadıkları için, ne uzar ne kısalırlar.Sanki görünmez bir el onları bir atlıkarıncaya bindirmiştir ve güzergâhları: Tuvalet, mutfak, yatak odası, işyeri, stadyum, cami, mahalle kahvesi vb.’dir; hep aynı yerlere gider döner, gider ve dönerler.
Olağan insanlar, yaşıyor gibi yapmayı bin kez, finalde ölümü ise bir kez becerirken, yaşamın anlamını altüst edebilenler ise, öldüklerinde geride kalanlara sundukları değer ve erdemlerle anılabilen, yalnız yaşamı değil, ölümü de hakkedebilenlerdir... Onlar, yüreklerinde kasırgalar koparken bile hayata gülümseyebilen, kendilerinden öteye akabilmek için kendilerinden artabilenlerdir. Çünkü '' Çok yaşamak elimizde değildir ama adımızı çok yaşatmak elimizdedir...''

(SEVGİYLE...)