Daha bir kendimceyim yaşanınca ayrılık
Daha bir kırılganım, biraz yorgun ve pişman
Sanki gönlümde rüzgâr esiyor ılık ılık
Sanki hep öylesine gelmiş, geçiyor zaman

Bakmıyorum artık hiç dünyadaki yarışa,
Bir damla umut için edilen yalvarışa

Susarım, yüreğimde bir hayat mahfuzlanır
Ne bir dostu görürüm, ne bir dost görür beni
Bir tek boynu bükülmüş anılar beni tanır,
Geceleri sararlar, bu titreyen bedeni

Penceremin önünde, öylesine beklerim
Yolu gözlerken solmuş, bahçemde çiçeklerim

Gökyüzü çekilince aniden çöker gece,
Ruhumdaki güneşin hesabını öderim
İçimdeki yıldızlar sönüyorken öylece,
Çekilen ızdıraba bulunamaz bir terim

Yağmurlar yüreğime düşerken satır satır,
Gözlerimdeki hüzün, yalnızlığı anlatır

Gökyüzünün hüznüyle bulutlar asılırken
Yanağımda ıslanmış, yorgun bir bulut durur
Kendi yalnızlığımla bir kuytuda kalırken
Beni hüzünle gelen bir fırtına savurur

Anılardan bir buket benliğime düşünce
Gözlerimden ılık nem dökülür ince ince

Gökyüzünden bu yana efsunlu bir fırtına
Savruldukça, ağaçlar kıyamet geldi sanır
Sevdamın ellerine düşerken taze kına
Ruhum eski bir aşkın beşiğinde sallanır

Daha bir kendimceyim, kendimle yaşlanırım
Bir yarım susuyorken, haykırır diğer yarım