Müf te i lün/ müf te i lün/ fâ i lün

_ . . _ / _ . . _ / _ . _

I
Bir gece vaktinde zifir yoldayım
Belki tuzaklar dolu bir yoldayım
Yol gidiyor sanki ufuk çizgisi
Gösteriyor, gökte asılmış sisi
Ben giderim gölge peşimden gelir
Sanki bütün dertleri benden bilir
Yol, geceden çok daha korkunç gibi
Dünyayı birden yakacak suç gibi
Ben yürüyorken bana gölgem bakar
Ayrı değil yollarımız, bir çıkar

Şimdi şehirden uzağım, durgunum
Bilmiyorum böyle neden yorgunum

II

Dertli güneş ardına kaçmış göğün
Gökte çekilmiş geceden, gamlı gün
Karşıma çıkmış aniden bir ışık
Aşk gibi evren gibi hep karmaşık
Ben ışığın sırrına hiç ermeden
Bahçede sümbülleri hiç dermeden
Sanki gelir gökte duran bir nefes
Gönlümü bir hoş ediyor hep bu ses
Yollarımın bittiği yer gelmeden
Ben bu kaçış seyrine daldım hemen

Şimdi bu yollarda neden sarhoşum
Ben çaresiz, beyhudeyim bir hoşum

III

Sonsuza gitmez mi asıl yolculuk?
Bir gece var, arkada renkler soluk
Gül açmadan gönle dolarmış ki gam
Ben, gecenin hüznüne ortak adam
Belki yoruldum geçiyorken yeri
Rüzgarı çektim duyarak sesleri
Neydi bu ses, neydi ışık bilmeden
Bir rüya gördüm ki henüz ölmeden
Fırtına gamsız, esiyorken zulüm
Karşıma birden çıkıvermiş ölüm

Gül geliyorken açarak hülyama
Şimdi ölüm el uzatır dünyama