Minicik bir hikayeye kocaman bir hayat ve öyküsü sığdırılmış. Az sözle çok anlatım.. Kısa dizelerinizin ruhumda yarattıklarını anlatmak için sayfalarca yorum bile yazabilirim..

Der ki 'Şiir' ; Ahh hayat/zaman/insanlar.. Tüm yaşanmış/yaşanmamışlılarım.. Her biriniz ne de çok umutlarımı alıp götürdünüz. Ne çok iz bıraktınız yüreğimde. Kanat çırpıp kuşlar gibi özgür olmak, uçmak istedikçe ne de çok kırıldı kanatlarım.. Şimdi ruhum karanlığın, umutsuzluğun yalnızlığın derin dehlizinde. Canım acıyor.. Acıtıyorsun be hayat. Ne ölebiliyorum ne de yaşama tutanabiliyorum.. Umutsuzluk denilen; her şeyden beter eden duyguymuş meğer.. Bir gün o en sevdiğin, hayallerin, beklediğin ellerini çekip giderse yüreğinden, yüreğin bomboş kalırsa kapılırsın işte bu duyguya. Hüzne çare var ama ya umutsuzluğa? Bir kez kapıldı mı umutsuzluğa, bırakmaz yakanı bir daha.. En kötüsü inancın da alır götürür yanında.. Hayata, yaşamaya dair tutunmak istersin. İstersin istemeye de; tutunacak tek bir dalın yoktur artık... Hayat nereye savurursa, oraya bile gidemezsin...

Beğeniyle okudum 'Şiir'inizi.
Daim olsun kaleminiz/yüreğiniz.
Saygımla...