Eski bir coğrafyanın
Yıkık dökük sokaklarında rastlamıştım sana
Ağızlarından karanlık fışkırtan adamlar
Esir almıştı güneşimizi
Yıldızlar korkup sinmişti birer köşeye
Ve hepsinden beteri
Hissizlik sarmıştı senin de bedenini
Donmakta olan bir kalp gibi.

Donuyordun diyordun bana
Senin gördüğün dışıydı sadece olan bitenin
Senin hissizlik dediğin ağır yaralı bir kalbin
Hayatta kalma çabasıydı
Bir sır saklar gibi saklamıştım seni
Kendimden dahi.

Sana seslenirdim her sabah
Güneşsiz iklimin hasreti sarmasın yüreğini
Bir kandil yansın karanlığına diye
Sana seslenirdim her öğlen
Virane sokakların selamsızlığı
Yakmasın diye ciğerini
Sana seslenirdim her akşam
Zifiri karanlığına ruhunun
Güneş olsun sesim diye
Sana seslenirdim her gece
Yıldızsız göğüne gözkırpsın sedam diye
Sana seslenirdim her vakit
Can yakan sevdamı haykırsın diye avazım
Sesim sana çarpar dönerdi boynu bükük
Giz miydin,düş müydün,yok muydun
Neden duymadın?

Bir ses duyardım her sabah
Yeni güne başlamam için bir sebep
Bir ses duyardım her öğlen
Adımı fısıldayan
Bir ses duyardım her akşam
Günü bitirmem için bir destek
Bir ses duyardım her gece
Karanlığıma göz kırpan
Bir ses duyardım her vakit sevdamı haykıran
Dilim lal olur
Ağzım açılmadan ses dönerdi yurduna
Lal bir dil nasıl derdi
“beni bağışla”

Sevdim derdim her fırsatta
Sevdam derdim haberci her rüzgarla
Kaptırıp giderken kendimizi karanlığa
Bir kurşun deldi karanlığı hepimizin şaşkınlığında

Çaresizce beklerken alnımın kara yazgını
Bir tek o’ydu umudum
Ağzımı açtım son kez
Sesim boşlukta dağıldı
Son umudumu da el aldı.
Teslim ederken kendimi karanlığın kollarına
Keskin bir acı duydum sol yanımda
Öldük sevdamla
Karanlığın kollarında

İsrafil’in ilk suru gibi
Deldi geçti kurşun karanlığı
Tan ağarırken ufukta
İlk onu gördüm uzakta
Zaman durmuş
Gözleriyle beraber her şey donmuş
Yüreğim,kör olası yüreğim
Basmış tüm olacakların tetiğine
Sevdam ecel olmuş sevdiğime...
*
Bir benim payım yoktu dönüştüğüm kadında
Ve vebalim hepinizin boynuna...