tek, resim çiziyorum kendime bakıp
uçurumlar (b)akıyor ellerimden

bir lale (d)üşüyor


bin şiir yazıyorum
kudurgan imgeler
virüs virüs
çatlıyor har damarım

kirpiklerimde taşan boğum boğum çavlanlar
“öleyim ben o zaman”

zihnimde dört dönüyor yıktığım duvarlar
ki etten parmaklıklar

göğsümde duran tasam;
yaşamsa

“öl” de o zaman

gözlerimin ezberinde ecel
sırtımı dayadığım boşluk
daha ne bekler…

toprak mı çeker beni
soluk mu keser ümidi

ölüm bana gelinlikse,
duvağında anamdan kalan hüzün
büzün
kuruyan budaklarımı
gömün

kucaklayacaksa babam
“öleyim ben o zaman”

yuttuğumda umudumu
gırtlağımda düğüm

yutkuna yutkuna birikti çığlık
“öleyim ben o zaman”

ağıt dökmeyecekse gök
açılıp alacaksa anaç toprak
“öl” de o zaman

çok ucuzmuş yaşamak
“öleyim be! o zaman”


sessizliğime ağladığım kadar
iki büklüm
gömüldüm betonlara

“gül “ de
“nasıl güleyim de o zaman”



sude nur haylazca