kendini bildiğin zaman, anlıyorsun dünya kaç bucak…
yorgun, başını dayadığın düş
her şey uzak
ve uzaktadır kırık yanını onaracak
arkada bırakılan zamanda tükenir ses
bırakıp gidenin tozlu tasvirinde donuk kalan duruş

zaman zaman uç veren sevinç ışığı
ve gülüşe açılan dudaklarda
çiçek gibi soluşlar
amansız bir boşlukta uçar
anlamsız ruh

geleceğin günlerinde
karşında, bilmediğin bir düşman
cüssesini /acımasızlığını unutmaya her an gebe
var sayıp / içinde koşturup durulan zaman

sakin atılan kulaçların
şizofren yankısında
hayatta kalma çabaları canhıraş!


yüzüne yüzüne çarpan, katıksız gerçeğin tokadı
karşı karşıya gelene dek
olmazda bölünüp, çarpmaya çalışılan
soyut, kısacık boyut

taşta derdini yontan heykeltraşın
anlatmak istediği nedir tam olarak?

/yalnızlıkların umarsızlığında
kalabalıkların ıssızlığında bırakan
içinde devinimsiz, dilsiz kalan notalar…/

çekilir perdeler
“her yer karanlık/ pür nur o mevki”
yaşanılmış ve yaşanamamışlıkları
bir daha yaşamayı olanaksız kılan zaman hayat…


Hâdiye Kaptan


c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir