beni en son yalnızlık terk edecek
anlaşılır değilim uykuya bile sağır
önceliğim bir umuda canan benden önceki

sen
içimdeki en rezil eksiklik
sanki bahara ara verdi kuşlar
üşümeye başlayınca
suskunluğumun son yazı

hiçbir sabah korkusu
almayacak yorgunluğumu
ölmeye bile üşeneceğim
bitirmeye kıyamadığım bir yolculuktu
bencil gülüşlerine esir olmak
beni en son yalnızlık terk edecek
acılarımın yurdundan çıkıp
sende sürgünleneceğim
göğüme tenezzülünün cömertliğinde

ilk akşam üşümeleri zamanlı
orta halli ev saadetlerinde
tembel düşlü sohbetlerde ismimiz geçecek
seyrek de olsa
belki bir çocuk romanının ilk sayfasında
senin için uykusuz kalmanın
harikulade bir ayrıcalığını
bakalım kim ne kadar anlayacak...

muzip seçeneklerden utandım hep
gözlerini kapa yokluğunu öperken
tüm yağmurlarını unuttum ömrümün
ipil ipil yağınca bakışlarının anlamı içime
yıldızların yükü hafifledi gülüşünle
hayallerimin sarnıcı olsan diyorum
düşlerde bile yalnızım
dinlesen rüyalarımı
inan
nerde bir çocuk ağlasa koşarım
bütün bir hayatla kucaklarım seni...


Kağan İşçen