Hayatım dramatik filme benzer benim,
Her karesini acılarla,ihanetlerle bitirdim
Yarım kalmış bir roman gibi hayatım
Her sayfasında kalleşliğe uğradım
Hayallerim yıkıldı ama yenilmedim.

Satır aralarında vardı dost sandıklarım
Sırtımı yasladım bağrımdan bıçaklandım
Rüzgarın savurduğu hayallerimi seyredince
Yalnız kaldığımı dost olmadığını anladım
Afalladım her seferinde ama yenilmedim.

Karanlığın en kuytusunda ürperirken yüreğim
Taşlı yollarda yürürken hep çıplaktı ayağım
İnsanlar vardı uzaklarda seslendiğini sandığım
Yaklaştıkça gördüğüm sadece hayal kırıklığım
Umutlarım tükendi korktum ama yenilmedim .

Acımasız hayatın tozlu yollarında yürürken
Gecesinde gündüzünde hep bir başımaydım
Dalından düşen yaprak gibi kuruyup sarardım
Savruldukça düşmemek için yılana sarıldım
Isırıldım,kanadı her yanım ama yenilmedim.

Her adımda içim daraldı doldu gözlerim
Namertler sevinmesinler diye ağlamadım
Kalleşçe kaç kere vuruldum da ölmedim
Zalimlere,kalleşlere her zaman direndim
Hırpalandım,parçalandım ama yenilmedim.

Aç kaldım minnetsiz bağrıma taş bağladım
Üşüdüm titredim fırtınada ayazda kaldım
Hayatım boyunca dik durdum hiç eğilmedim
Acıları sineye çekip,derdi yüreğime ektim
Acizliğe vurup,acılara dertlere yenilmedim


Mehmet Zafer