Müsvedde bir yaşantıdan bıktım,zorlamanın anlamı yok.
gölgeme bile rest çektim
Hayat çok sıkıcı oldu,
artık hiç bir şey zevk vermiyor
herşeyden aciz oldum
Hayata küstüm artık,istesem de olmuyor,
hiç bir yere sığamıyorum,
Bir güneş daha batarken ufukta,
yakama yapışır yine ızdırap dolu geceler
Kamyon kamyon dertler sırtımda yerini alırken,
gözlerime sis çöker
Zaman geçmek bilmez,geçen zaman da geri gelmez,
kurumuş dudaklarım,
Zifiri karanlık sardı ,içim titriyor ,
anlaşılan yine dert var gecelerimde
Çok sessiz etraf,ne kadar zaman geçti ,
dünyanın ömrümü bitti
Daha az önce sokaklar taşıyordu,
herkes birden nereye gitti
Bir el boğazıma çökmüş sıksıkça sıkıyor,
boğulacağım şimdi
Nefes alamıyorum,haykırmak istiyorum
sesim çıkmıyor
Ne yana dönsem yalnızlığımdan bir eser
gözlerime gözlerini dikmiş
Dönüp bakıyorum maziye ,bu güne bir eserim gelmemiş
Anladım ki benim için hayat daha geceye girmeden bitmiş


Bu ev bu kadar darmıydı,
duvarlar bedenime yapışmış gibi
Üzerimde bır ağırlık dizlerim kırıldı,
tavan mı üstüme çöktü
Ayaklarım neden her yana savruluyor,yer beşik gibi ,
Tutunamıyorum hiç bir yere ,
yaslanacak zaten kimsem yok
Sigara yakmıştım parmaklarıma yapışmış ateş
acı bile duymadım
Ruhum benden ayrılmış sanki,
bedenim tepkisiz herşeye
Hava soğuk mu sıcak mı haberim olmuyor
Dışarısı da oldukça karanlık,hiç bir yer görünmüyor
En son ne zaman bir şeyler yedim bilmiyorum
Karnım sırtıma dayanmış,belim doğrulmuyor
Belimi büken ne ?.
Hatırlamıyorum ,aklımı mı yitirdim
Yoksa öldüm mü,
sahi yaşamak nasıldır,ölmek nasıl bir duygu
Heralde dünyanın ömrü bitti,
ben burada unutuldum
Geç kalmamak lazım,
herşeyi geçikince kaybettim zaten.
İstemem hiç bir dostun başıma kalkan nimetini,
Çoktan yitirmiş herkes bendeki kıymetini,
Tanımam bundan böyle ne dost ne akran
Çektim elimi eteğimi yalan dünyadan
Yaşıyorken kıymetim bilinmiyorsa,
dost olup kalbime girilmiyorsa,
bir gün olsun severek yüzüme gülünmüyorsa,
her fırsatta yere vuruluyorsam,
öldükten sonra arkamdan gözyaşı dökülmüş ne yazar,dökülmemiş ne yazar.


Mehmet Zafer