Anlatıp kendimi
Dinlenen ezanın ruhsal geriliminde
Kopan ruhumun dikiklerini
Dişlerimde kemirip
Çiğnediğim kendimin
Sevgililerini…

Alnımın orta yerinden
Duran kırık kalemin ucunu
Gözlerimin iç karalamasına
Susamış özlemlerimi
Yazsam mı?
kana bulanmış yüzümün kirini...

Salsam kendimi tutkuya
Diş bilediğim kelimelerime…

Geceye örtünen
Ölü bakışlar gibi
Özlem kuşların ötüşünde
Dudaklarımın suskunluğunu
Karalasam mı beynimde?

Ucu sen kokan mürekkebin
Sarhoşluğunda kendi yürek atışlarımı
Kesip üstünden yüreğimin paletlerini
Sürsem mi?

Yazgımın orta yerinde biriken
Son bir kelimelere bakıp
Kendimden son durakta buluşmaksızın
Gözlerimin içinden zincirlesem mi?
Ruhumun acılarını

Ne dersin yazgımın kır çiçeği
Kurak topraklarımın sürülmeyen
Çorak tutkusu
Dilinin ucunda yatan ateşe
Kendimle atlasam
Ölümü düşünmeden koynunda
Sevişmelerin
Acı hatıralarını zihnimden
Satılığa çıkarabilir miyim?

Döküp kırık tespihim gibi
Seni avuçlarımdan
Saymaların asal sayısından
Çıkarıp seni öldürsem mi?
İçimden?

Yere dökülüp savrulan parçalarından?
Kendimi kaybettiğim
Pisliğinde gözlerimin perdelerini
Silsem

Eksilir misin çekilen ellerin sancılı
Dudaklarından
Kalanlarda sallanan ip gibi
Ellerimde bağlı kalanların göz hapsi…