//

her şey yalan
yağmurun ceset kokusundan başka //




gün kırmızı karanfil değil
su birikintilerinde
tüm merdivenler boşluğa astı kendini
kör kuyular büyüdü yüzümde
gölgelerin sureti sakladı çiçekleri
hiç kimse sorgulamadı
mumlar erirken




yüzü toprağa dönük çınarları aradım
şehrin muhtelif yerlerinde
alınlarında karakalem yazgısı
ölüm ve yalnızlıktı sayfaların arasında gezinen ruh
gün süzülüp gitti huzur evinin bahçesinden
göz bebeğinde asılı fotoğrafla




sustum şarkı söyleyemedim
evin kapısından dışarı taşmıştı hayat




cüzdanını açtı akrebin spermleri
bacak arasına bıraktı kendini
mor dişlerin neonları yanıp söndü boynunda
yansımasına kahkaha fırlattı kadın
fahişe hayatın kalbine doğru



sokağın siren çığlığında
pedofili kanını akıttı güle
çocuğun saçından kurdele düştü
utancın yüzüyle haykırdım
bildiğim tüm dualar inkârdı avuçlarımda
anaforların içinde
dağıldı her bir parçam




metropollerde çekimli zamandı fillerin hortumu
cansız fısıltılar toplandı eflatun dudaklara
bir infaz çöp kutusunda bulundu
altın vuruşla gözleri döndü resmin
yüksek antenlerin koridorlarında
pavlov’un köpekleri alkışladı



ölü seviciler kadeh tokuşturdu masada
sarıldılar tombul hayatın memelerine








Aysu