beklenmeyen bir mektup gibi
içime katlayıp hüzünleri
sabıkalı bir eylül sonrası
eylül tanığı yüzümle
geldim
ellerim kozadan çıkan mevsimsiz kelebek
öyle ürkek
öyle yabancı ceplerime
ne çok uzak olmuşum kendi şehrime

aç kapıyı sevdiğim
üşüdüm
yüreğimde çözemediğim kördüğüm
biliyorum içeridesin
koynuna alıp korkuları
hiç olan bir siluetin hiçliğine içmektesin

sana emanetini getirdim gözbebeğimde
kül kanatlı eskil bir düş yansıması
sıfır noktasında sıfırlayıp zamanı
çalıyorum kapını

sessizlik sensizlik olmalı

kavak ağacının ahraz gölgesi
taş evin suçlu perdesi
damıtılmış tuz gibi pişmanlık
bunlar sende kalsın
emanetin bende
nereden çıktı şimdi bu rüzgâr
bulutlar ağlamaklı
başlamadan sağanak
gitmeliyim

hayat denen köhne merdiven
gömütlerinde çürüyen umutlar gibi
kırk birinci basamağında çürüdü

akşam çöktü gözlerime
yine göç hazırlığında kırlangıç sürüsü
ah benim geç kalmışlığım
nereye baksam sevda ölüsü


24 eylül 2010
nuriye zeybek