Alıp kendimi düştüm bir gece yarısı yollara
Düştüm yolculukların düşler sokağına
Hayyam’ın kırık tepsisinde unuttuğu
Hayaline
Kırık kalbimin içinde yatan
Ataşe dil yalattığım zer düşün
Sarhoş endamına

Kalbimin orta yerinde yatan
Sonsuz düşlerin ufkuna
Kanat açtım
Göz ucumda yanan
İbrahim’in çığlığına
Koştum düşerken yola

Selam yolladım sessizliğimde
Sarhoş kelimelerim fihristine

Bakışlarımı döndürüp son umut
Meşaketine at koşturan İskender’in
Nal seslerine
Öyle yola çıktım valizsiz
Sensiz...

Kendimi sırtlayıp uzak diyarların
Loş ışığında yatan ruhsuz
Keşmekeş rüyaların
Hallacına

Dalıp soluksuz karanlıklara
Başımın gök sırtında
Sırtımın kanayan yaralarından
Kendimi koparıp
Çıktım
Nemrut’un isyanına

Sonu ucumda saklı saç teli
Kırılganlığında
Ayaklarıma dolanan
Belirsizliğin sıratına

Öte denizlerin dalgasında dil
Yalattığım koylardan
Kırık salıma binmiş ay perisinin
Ruhuna
Çıktım dönüşsüz sonsuzluğa…