Vech’imden başka bir şey kalmaz diyorsun ;
Ey Hak ! Neden hem doğurup öldürüyorsun ?

Sandık hazan kıyameti, alemde dağdağayı ,
Kim sürdü ve kim ekti, Adem yesin buğdayı ?

Ayrı düşerken daldan gonca deminde,
Vardır elbet kusuru bu çıplak Adem’in de.

Bize gösterip mabeyni, Adem’i kıldın Nebi ;
Asi’ye gül rengi şarap, bize demir leblebi !

Yokladım ruhumun son hattını bir bir ;
Ademler sayısınca, gezinir Münkir-Nekir...

Benim esvapları mı soyma soğuk gecede ,
Titremesin gagası ecel kuşum yücede...

Adem’den beri kimse doymaz insan etiyle ;
Ölümü öptürürken olanca şiddetiyle!...

Uzun bir şakül asıp, çıktığım bu kuleden ,
Ayan edip tüm eşyayı, kurtar bizi gulguleden.

Ya bir Beng-i su içir, zemzem düşür dudağa ,
Sesimiz ulaşmıyor, bu dağdan karşı dağa!

Eşraftan mı okunur bizim derin salamız ,
Hangi kayalıklardan yontulur musallamız ?

İskankarken melekler, göklerin hududunda ;
Neden şeytan gezinir, böyle hayat yurdunda ?

Yükseldikçe ateşim, durmaz damarımda kan!
Uyan Can ! Hepsi inan, bir ezeli kurgudan ...



Hayrettin YAZICI