Gönlüm;
Evim, Yurdum
Gam tozunu almaya çaresiz kaldığım
Dışında olmadığım içinden çıkamadığım
Gül dediğim;
Gülmeyi bilemedin…
Gülün uğrunda öl dedim,
Ölmeyi beceremedin…
Öz yurdumda beni gönülsüz;
Evsiz, barksız bıraktın…



Gönlüm
Sılam, Vatanım
Kavuşamadığım, özlediğim
Vuslat umuduyla yolunu beklediğim
Bitmeyen hasretim
Gel bitsin karanlıklar dediğim
Yıldızlarla, dolunaylarla kalbime doldurduğum
Işığım, aydınlığım, huzurum…




Gönlüm
Hicranım, Ayrılığım
Dağlarca kederi gönlüme yar edenim
Hüzzam besteleyip, dinmeyen şarkım
İçine girmek isterken, sürekli kıyısına vurduğum
Ayrılığına tahammül edemediğim
Benimsin diyemediğim
Hicranım, yenilgim, kemliğim…




Gönlüm
Hayatım, Varlığım
Akı ile karası ile rengine boyandığım
Ömür tarlasında harman olduğum
Söylenmemiş yalanım, bilinmemiş gerçeğim.
Günaydınım, elvedam, yaşanmamış merhabam…



Gönlüm
Yaralım, Bimarım
Çare diye peşine düştüğüm
Kadeh kadeh zehri şerbet niyetine içtiğim
Sustukça hoş geçimlim
Konuştukça coşan alevim
Tutsaklığım, yüküm, vebalim
Yarasından bizar olduğum
Derdine derman diye tuz bandığım
Yandığım, yaktığım…
Kursağımdaki zelzelenin hasreti
İçemediğim bir yudum suyum…



Gönlüm;
Cansızım
Murad’sızım, Hayırsızım
Dilini bilmediğim vefasızım
Üzerinde güneş geçmeyen zamansızım
Ah benim milatsızım, ömürsüzüm


Gönlüm
Sevdiğim, Aradığım, Bulamadığım
Arayıp durduğum ırağım,
Gel diye yollarına bakındığım…


Ey Gönül
Gel artık;
Gel de yak
Bir pervanenin kanadında ateşlere tutulayım
Seninle aşkın oduna kor alev olup yanayım

Gelmeyeceksen eğer;
Bırakma, beni bana
Al yanına
Dudaklarımdan son olarak adın dökülsün
Gönlümün son sözü, kasemi ismin olsun…



Perihan TUNÇOK
ESMİZE