Ölüme Bilmece
korkularıma sarılmak istemiyorum
alçakgönüllü olmalı öleceksem ölüm
toprağın harami dokusunda çıkmayacak sesim
ama yollar her zaman tozacak
kumruların suya inişi malum
seni nasıl sevdiğimi
bütün evrene anımsatacağım...

gün ışığı gergin yatsılar buğulu
tadında bırakamadık ayrılığı
arı duru bir sancıdan öte
hayra alamet değil bu yağmur olma özlemi
yüreğimin üzengisinde uçurum çiçekleri
öylesine yalnızım okyanus kokulu
sanrılı uzakların tuzu eprimiş
hüznün beyaz atları kışkırtılmış şakaklarımda
sorgusuz yaşlanıyorum
korkuyorum avuçlarımı açmaktan bu belirsizliğe
görmek istemiyorum hiçbir yerde boşluğunu

gülüşlerinle yamaladım anılarımı
zaman oyalanırken acılarımla
uzaklara dargın bir kartal kadar suskun içim
uğrağında bakışlarının çıplak öyküsü
sarı bir hıçkırıktır bu kopuş
rüzgarın çöl rengi hastalığı


güzel günlere bir molamız olmadı hiç
kısır sularda kesişti hep yollarımız
yüz göz olduğumuz şu piç yangında
ölüme bile bilmece olmuşuz...


Kağan İşçen