İstanbul’u izliyorum;
Koca şehir uykuda
Milyonlarca beden güne yenik düşmüş uyuyor.
Uzaktan görünen birkaç evin ışığı var ki;
İçinde yaşayanların
Cansız ve hayattan bezmiş.
Ruh hallerini yansıtır vaziyette
Belli ki küsmüşler yaşamaya.

Şehri canlı tutma telaşı içinde yanan sokak lambaları
Geceye inat var güçleri ile ışık saçmaya çalışırken
Karanlık sokaklara
Boşunadır çabaları;
Gece karanlık,
Gece uzun,
Soğuk ve korkutucu.

Biraz sonra güneş doğacak
Yeni umutlar dökülecek sokaklara.
Anlamsız bir koşuşturmaca saracak tüm şehri.
Yüzlerde bazen sevgi,
Bazen umutsuzluk.
Bazen ise bir boş vermişlik hakim olacak
İstanbul sokaklarında.

Ne gecenin karanlık yüzü,
Nede günün aydınlık hali
Yaşam denilen bu hikayede hiçbir gerçeği gizleyemeyecek.
Zamana ve geceye yenik düşen bu şehirde

Cemal YILDIZ
İSTANBUL
05 Eylül 2010