Haddini bilmez bülbül girince gül bağına,
Gözleri kamaşıyor bir gülün karşısında.
Çırptıkça kanatları çarpıyor kar dağına,
Sözleri karışıyor bir gülün karşısında.

Izdırabı kendiyle atıştıkça bülbülün,
Aşka karşı öfkesi yatıştıkça bülbülün,
Gül dikeni bağrına batıştıkça bülbülün,
Yüzleri kırışıyor bir gülün karşısında.

Yüreğin çığlığını veremedikçe keman,
Güle ulaşamayan bülbülün hali yaman.
Yüreğinin yangını içine verir duman.
Acılar yarışıyor bir gülün karşısında.

Güle karşı bülbülde tanımsız bir küstahlık;
Ne haddini biliyor ne de gücünü alık.
Nasıl açar gönlünün yarasını, saçmalık.
Kendiyle barışıyor bir gülün karşısında.

Coşari, hadsiz bülbül; bak şimdi sen sen ol da!
Sarıl sabrına sarıl, ateşi söndür solda…
Bilmez misin kaç aşık heba oldu bu yolda?
Rabbine erişiyor bir gülün karşısında.

06.05.2024/Samsun

İbrahim COŞAR