çalınmış sanrılarsın düşlerimden
siyah beyaz karelerden
korkmuş bir renk düşüyor
gözlerime…



yara alır kaybetmekten korktuğumuz benlik
beylik sözleriyle bir başlangıcın temeli sarsılır
ilk adım yorgunluğuna benzeyen
sevilme telaşı
sevme ıstırabını da taşır
toparlayıp sesini gecenin
bir kuytulukta canını almaya benzeyerek

kaç kentin lekesiyle ıslanır
bu hezeyan
kaçtıkça ıssızlıkta çoğalan yalnızlığa hükmederek

yaşam çürümeden kendine
bitecek belki zaman
bitecek ışıksız bir tünel
kör gözün görmüşlüğüne inat
denizle kavuşurken iki nehir kollu ayrılık
unutulmuş bir takvim yaprağında kesişerek

unutma
her derin çizgi
koşan çığlığa sokulur
yalınayak

korkma
iki gözünden biri
mutlaka hasret düşürür
diğerine ağlayarak

sözler ki boşluğun sahipsiz efendileri
harabe adreslerin köhnesinde suspus
biri çıkıp aşk’la kelâm etse
kuşkulu bir bıçak bilenip şahlanıyor
dilden daha keskin

di’li geçmiş hikayelerde çürüğe ayrılmış
bir emir kipi
şimdi öl ya da şimdi öl veya şimdi öl
diyerek yuvarlanır sözcüklerin peşine

yaşamak
sustuğum filmi anlatmaya yetmeyince
elbette bilirim gözlerimin benim olmadığını
bu yüzden bakamam ya
utanırım aşk’a…