benim yazdığımı söylediğin kaderinde
en çok hiçbiriyim
olsam olsam herkesin bildiği bir hecenin yorgunluğuyum
silemiyorsan eğer
karalayacaksın…


kendi sözüyle kavruluyor şair
güne dudak bükerek
sabırsız bir imtihan peşinde
yazdığı her kelime
oysa hamuş dilidir
bişnev de dini
böylece kılı da kırk yarıyor okuyan kul
ucunda bir tutam sevabı minnet sayarak

tüm iyi niyetlerin zekatını peşin peşin ödeyen şeytanla kılıyor
bütün kazalarını
-şair ya…! kazara da olsa düşüyor hep aşk’a-

ellerinden öpüyor ezber edilmemiş her duayı
dudaklarında eğri bir sükût
içinde hazıra konan veda

içinden bahsetmişken açılıyor kalbi
sanırsın ki pir-ü pak
nereden bakarsan bak
kirli işte bak

tanrısını dizelerinde büyüten kelime sihirbazı
sırasıyla emziriyor imgeleri
darağacında sallandırıyor
kimsesiz bir umudu
bir dokunsan kanayacak
bir okusan yazdıklarını
şiirleri asacak
kaç kentin ölümünü taşır bu düşler

kırılan aynaların içinde geçen anılarla
bul bir anlam uydur
-şair ya…! uydurduğu her yalana kanar, kimse kan/a/mazsa-

yalın sesinle dağıttığın şu mahşeri yalnızlık
kovulduysa sözünden
içinde sevgiliden kalma eski bir buseyi hatırla

içinden bahsetmişken açılıyor bir parçan
ne kadar şiir olduğu önemli değil
sahtekar arzulara kötürüm umutlar
ya benimle aynı kaderi paylaşıyorsa…


alicengizoyunu
(…seninle yaşanmış bir aşk; şair için, şiirin, özgürlüğün, ihtiraslı bir öpücüğün başkaldırışıdır…)