Gittiğinden beri gülmedi yüzüm
Yönüm her fırtınaya dönük
Sensiz bu şehirde bütün yıldızlar sönük
Hiçbir şeyin tadı yok
Ne halde olduğumu nerden bileceksin
Sen hiç sensiz halimi görmedin ki..
Yüreğime düşen çiğ tanesi sandım seni
Sevdama şahit saydığım toprakta
Bulgur bulgur ter akıyordu
Gün geceyi devirirken alnım ateşin harında
Yüreğim katran dolusu yaslarla çizilip doğruldu
Kanatan acı sözlerinle
Bağrıma doldurduğum acılarımla
Dehlizleri yararcasına kan kokuyordum
Sessiz kıvrımlar dolandı beynimde
Kıyamadım,kabardı merhamet zulamda
İkiye bölünmüş ekmek kokusu gibi düştü yüreğime gözlerin
Üşürken kaldırımlar
Gözlerini ummanların rengine boyadığından beri
Ezberim bozuldu hüznünde
Ki.. ne çok sevmiştim seni…
Sevenin ahı tutar be güzelim
Ettiğini bulacaksın
Vedalaşmaktan nefret ederim
Ruhun bile duymayacak giderken
Sığıntımıyım ki senden geriye kalanlarla
Yetineyim
Alır ceketimi sırtıma
Tesbihimi sallar giderim
Bu şehir sana kalsın
Kıyısı görünmeyen okyanusun ortasında gibiyim
Kabus dolu bir aakşam daha
Yine köhne yalnızlık yanı başımda
Acıyı sineme çekip,derdini gönül bahçeme ekmişim
Fırtına esip okyanusun dibini mekan verse ne farkeder
Yaptıkların yanına kalmayacak emin ol
Nankörlüğün ayaklarına dolanacak
Vefasızlığın benliğini uçuracak
Bir gün aklına geleceğim ağlayacaksın
Kalmışsa ar damarın belki utanacaksın
Pişmanlık yakacak yüreğini
Feryadın duyulmayacak
Emin ol naylon sevdam ,eden bulur
Hasretim saracak dört bir yanını
Ne yana dönsen hayalimle karşılaşacaksın
Pişmanlık saracak,için titreyecek ağlayacaksın
Haykırmak isteyeceksin çığlık çığlığa
Avazın çıkmayacak ,yutkunacaksın
En kötü yönlerimi bile özleyecek
Hırçınlığımı bile arayacaksın.

Mehmet Zafer