gözyaşlarımı biriktirdim yürek sarnıcımda
şimdi inci gibi dizip sözcüklerle
uçurtma yapıyorum göğünüze
ipleri saç telinden sahipsiz rüzgarların yaladığı
kahve rengi tatlısıyla bir çocukluk aşkı
gün batımlarına bakıp uyumak kadar kanatları uzun
sokakları bekleyen ağaçları bırakıp ölümü düşünmek gibi...
sen...ne mavileri hulyalı bir göğe kanmaksın
ne kuşların akşam çığlıklarını gizleyen yağmur bulutlarına...
sen
ebedi düşlemek toz toprak ayan beyan arsızca....
neyi aradığını bilmeden aramak azgın bir suskuyu
konuşmaların bittiği yerde ara sokak huzuru
bir ucu paramparça bir aydınlık yolu gözleyen bir anne şefkati
sulu boya samimiyetiyle yapılmış uçan balonlu bir tablo...
sen
sonsuzluktan bir sonraki başlangıç güneşi
parmaklarıma bulaşan ay ışığı
yavru ağzı yürüyüşlerimden kalan acımtrak aşk bitmişliği
güneşin terkettiği ara sokaklardan haz almanın buruk saadeti...
başlagıçsızlığım ve sonsuzluğumsun
kalbimdeki sevgili taşikardi
çocuk ağlayışlarından arta kalan...


Kağan İşçen