gözüm bir şeyi görmez
paramparçalığını
yanışını siluetinin

akşama doğrularımın sorularında hep sen varsın
kaldırım taşlarını yıkayan beklenmedik ev telaşım
yağmur suyu biriktirdim şimdisizliğimize şirinsi
içebilirsin gözlerimin şehrini
içebilirsin

bakarsın çıka gelir serçesiz bir pencere anı
mahşerliğimize
içebilirsin gözlerimin son bakışını
ömrüne adanmış son emaneti
içtikçe azalırsın kendinle
kalırsın belki benden sonraki
geleceğinde göğü sevme tutkumun

sevinçli kederlerim kırlangıcına çarpık
aydınlığıma sapladın kimi zamanlarını
hiçbir şey mavi değil artık
üstü örtük üşüyorum kalın çizgilerle titrek
peyzajım ağır geçmiş zamanlı
hiçbir çile seferine çıkamıyor yüreğim
yalnızca sendeyim
kaldım çocuk hislerine serin saçlarının

yüreğime acımı bastım sularım üzerime yürüdü
cephede unutulmuş bir mavzer kadar dargın
sustum
ama sen susma ve kelimlerinle kurşunla
göğe bakışlarımı
yaşadığımı anlamalıyım hiçbir yere bakmamalıyım
keskin bir pekmez gibi içmeliyim kendi kanımı
öldürebileceğim bir kendim var
yalnızca sendeyim
hiçbir şeyde değilsin bunu anladım yıllarcalı
bak
zulüm görmüş bir halk kadar onurluyum
gel yalvarırım onurumdan öp beni


Kağan İşçen