Öncelikle bir insanın içsel zenginliğinin bu derece güzel ifade edilirliği karşısında hayranlık duydum.
O içselliği en doğru, en anlaşılır ve en net şekilde ifadesini sağlayacak sözcüklerin seçimi, yerli yerine konumu, mısra ve dizelerin hassas bir teraziden geçirilişi, imbikten süzülüşü gibi özenlekullanımı ve duyguların böylesine bir derinlikle çağlayışı karşısında mest oldum.
Günümüz edebi paylaşımlarında eleştirel anlamda "ajitasyon" sözcüğünü çok duyuyorum. İnsan duygu ve düşünceden ibaret çok özel bir canlıdır. Yaşam ve yaşadıkları karşısında elbette farklı etki ve tepkiler, dirençler gösterir. Her acı ajitasyon mu addedilmeli? Kişi derinlerine işlemiş bir acıyı çok içtenlikle, bilgelikle, sözcük ve mısra derinliğiyle mısralara dökme başarısını göstermişse; bu illâ ki önyargılı bir değerlendirmeyle gözardı mı edilmeli, özün doğal bir yansıması olarak algılanmamalı mı? gülücük kadar ağlamak ya da çatık kaş, sevinç kadar keder, yıkım kadar yeniden inşaa yaşamın / insanın gerçeğidir. Bu duyguları içtenlikle ve edebi bir derinlikle kağıda dökmek ise apayrı bir başarı.
Kutluyorum bu yaratıcı , güçlü kalemi.