Sensizliğim ısıtmıyor içimi
Yokluğunun hüzünlü satırları
Bak bir şiirde dökülüyor gri sayfalara
Yalnızlığa adanmış bir ömürde
Günümü yetirmekteyim.

Bir alev ki göğsümün yaylasında alazlanır durur
Gözlerimde erişilmez uzaklıklar
Dolaşıyorum bir başıma o sensiz kalan sahillerde
Başucumda martılar çığlık çığlığa ağlamakta
Kimseler yok kıyılarda bomboş,
Bomboş duygular sensizliğimde çoğalmakta…

Uzak gemiler geçiyor
Nice özlemleri yük edinmiş kendine
Kim bilir kaç hasretli hangi limanda buluşmakta
Kaç sevgili bir köşede kavuşmakta
Bu yolculuklar bıkmadan usanmadan
Gözlerimi alıp alıp götürürken ufuklara
Çıkıyor kuytularından bütün yoksunluğun sahneleri
Yine deniz ve ben baş basa kalıyoruz.
Dalgalar yalnızlığın çırpınışında kıyıları döverken
Benim yüreğim sensizliğimle ağlamakta…

Hep yokluğuna ebe olurken bu ömür
Gözyaşlarımı avuç içlerimde saklayıp bekledim
Acılarımı katık yaparken aynı sofrada
Hep bir yanımda seni aradım durdum
Kimi zaman düşünüyorum
“Kurtulmalıydım” diyorum, bu yokluk duygusundan
Sana ait her şeyi bir sandığa koyup
“Hayatı başka yerinden yakalamalıyım”
Ama olmuyor işte!
Bir yerden sonra yollarım yokluğunun kapısına dayanıyor
Her ağladığımda sen geliyorsun aklıma
Varlığını duymak istiyorum yanımda
Mutluluğumu sevincimi seninle yaşamak istiyorum
Ama yoksun, böyle yokluğunla kalakalıyorum…

Bu sahil boyu yalnız yürümelerim,
Artık, bu yoksunluğumda kurtaramıyor beni
Çaresizliğimle kalakalıyorum.
Şimdi sen benim, boynu bükük şiirlerimin tek sahibisin.
Bendeki ezeli uzaklığın kalbime kar olur yağar durur
Bütün ömrümün her sahasında

Oysa varlığın bende, gözlerime doğan güneş olacaktı
Ama sensiz kalışımla, kışlarım oldun benim
Yalnızlığa adanmışlığın mahpusundayım
Bir umut bekliyorum bu sensizliğimin sahillerinde
O gemilerin biri belki seni bana getirir,
Getirir de bir gün kavuşuruz diye…